Το γλυκό φαίνεται να πρωτοδοκίμασαν οι Αιγύπτιοι ως “Μa mounia” και αργότερα εξαπλώθηκε στις τριγύρω Αραβικές και Μεσογειακές χώρες. Η παράδοση θέλει να πήρε το όνομά του από τον Τούρκο ποιητή Ρεβανί, που έζησε τον 16ο αιώνα και ήταν περίφημος για τις γαστρονομικές του ρίμες! Τα ποιήματα του ήταν γλυκά και μελιστάλαχτα σαν αυτό το σιμιγδαλένιο σιροπιαστό γλυκό. Το όνομα του και ο τρόπος παρασκευής του, συνδέεται και παραλλάσσεται ανάλογα με την περιοχή και την εποχή και φαίνεται να περιπλέκεται με τοποθεσίες και ιστορικά γεγονότα στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Τουρκία και τον ευρύτερο μεσογειακό χώρο. Η βάση του υπέροχου και πραγματικά απολαυστικού ραβανί είναι το γιαούρτι και το σιμιγδάλι αλλά όπως είπαμε ο τρόπος παρασκευής του μεταλλάσσεται ανάλογα με την δημιουργικότητα του παρασκευαστή και την ανάγκη. Για παράδειγμα το ραβανί φτιάχνεται και νηστίσιμο, χωρίς γάλα και αυγά. Αυτό που είναι χαρακτηριστικό ωστόσο είναι ο τρόπος σιροπιάσματος αφού θέλει να γίνεται αργά αργά με βαρύ σιρόπι.